Ne Güzel Komşumuzsun Sen...

Bu sezon stada gitmiyorum. O zaman ekrandan görünene bakmak lazım. Topu göremedik ki(!) yorum yapalım. D Smart bu maça kaç reklam aldı; 90 dakika boyunca ben kaç kez çıldırdım hatırlamıyorum. Üstelik milyonlar da maçı izleyemedi. Olympiakos'tan başlayayım, Leto dışında beklediğim tek forvetli kadroyla çıktılar. Son lig maçını seyredip yazılan raporun bir işe yaradığına inanmıyorum, o raporda anlatılanlar ancak Kovacevic oyuna girdikten sonra bir anlam kazanmıştır. Orta sahalarındaki 3 sakat; rakip sahaya top taşımakta, tutmakta ve defansını çıkartmakta komşuyu çaresiz bıraktı. Galletti ve Belluschi iki sertlik görünce sindiler. Yine de 1-0'da tuttukları maçtan sonlarda yakaladıkları iki pozisyonla beraberlik çıkartabilirlerdi. Deplasmanlarda Türk takımları gibi Olympiakos da oyunu domine etmekte ve ilk golü yedikten sonra skora isyan etmekte zorlanıyor. Valvarde bu kadroyla "İstanbul'dan bir beraberlik alırsam iyidir, işime Pire'de alacağım 6 puanla bitiririm" havasında gelmişti Ali Sami Yen'e. Galatasaray tarafında Trabzonspor maçı hem iyi prova hem de moral olmuş. Aynı 11 yine iş yaptı. Çok koştular. Bu kez son dakikalar hariç daha az pozisyon verdiler. Hücumda varyasyonlar, girilen pozisyonlar ve skor bağdaşmıyor elbette. 3-0 daha yakışıklı bir skor olabilirdi bu oyun için. Kornerde uzun savunmayı ön direkte çaresiz bırakmak iyi taktikti. Sabri ve Ayhan 3 gün antrenman yapmadan maça çıktılar, az buz şey değildir bu tempoya antrenmansız dayanmak. Lincoln, senaryoda eskiden diyalogları yazardı şimdi hikaye onun kaleminden gelişiyor. Baros 3 maçtır atamıyor -güçsüz gibi- ama rakip defansı da çıkartmıyor. Pazar günü kilit adamlar rotasyona girmezse; ilerleyen haftalarda iyileşen yıldızlarla beraber kenarda kalanlar Skibbe'nin çok başını ağrıtır. Örneğin Nonda ve Ümit Karan. Olympiakos ikidir 3 puanı Galatasaray'a paşa paşa bırakıp gidiyor. "Yine bekleriz komşu" deriz değil mi biz evden uğurlarken...