Paradoks

Blogunda "10 Kasım'da Piper Roma'da, 16 Kasım'da Cabala'dayım" demiş Gabriele Sandri. Hayat bu işte bir hafta sonrasını bile programlıyamıyorsun. Trofolo, RAI'deki programı işaret etti de oradan takip ettim. Bakan Giovanna Melandri bitikleri oynuyor, dişe dokunur birşey dedikleri de yok. Programın moderatörü, bir gazeteciye soruyor? Nedir Ultras diyor? 50 yıldır öğrenemediniz mi, öğretemediniz mi kardeşim. Gazeteci başlıyor anlatmaya, işte bizim burada söylenenler, toplu bilet alırlar, reisleri vardır, stadları kendi malı bilirler, ürün satışından para kazanırlar, kulüp yönetimlerinden beslenirler. Peki nasıl birleştiler diyor moderatör çıkan olaylar için? Ona da verecek bir cevabı yok gazetecinin. Asıl öfke devlete, federasyona. "Geçen sezon Sicilya'da polis öldüğünde bütün maçları tehir ettiniz bugün neden oynattınız ve neden trajik bir hata diyorsunuz?" diye soruyor sokaktaki taraftar. Bergamo ve Roma'da "katiller" diye bağırarak yürüyorlar, Milan taraftarına jopla dalan bir polis grubu var ki; görüntüler bize çok tanıdık. Programı seyrederken işte paradoks bu dedim. Ultras kültürü, endüstriyel futboldan nefret eder ama ondan beslenir. Modern futbola hayır demek, meşin yuvarlak romantiği olmak yetmiyor bu gerçekleri silmeye. Bununla itham ediliyorlar. Futbol pastası büyüdükçe onların da cebi doluyor, endüstriyel futboldan, şifreli naklen yayınlardan, kulüp mağazalarından nefret eden Ultraslar yine o kaynaklardan nemalanıyor İtalya'da. Milan'da; Inter'de, Lazio'da da hikaye hep aynı. "Stadların içinde milli maçlar sonrasında mutlaka polis olacak, steward uygulamasına geçilecek İngiltere'deki gibi diyor" sarışın bakan; lakin sokakta olanlar için çaresiz. Çünkü İtalya'da hayat; dolce vita değil. İnsanlar işsiz, insanlar mutsuz ve bu yönetenlerin korktukları toplumsal patlamanın fitili işte. Bir gazetecinin dediği gibi: "Biz bu çocuklara ne eğitim veriyoruz? Aile yapısı bozuldu mu? Şiddet kültürünü İtalya'da pompalayanlar kimler?" Hikayeler hep aynı, özneler, mekanlar farklı sadece...