Bir Fotoğrafın Ardından

Bu fotoğrafa bakıp son haftada kaybedilen şampiyonlukların travmasını mı yazmak lazım, Barcelona’nın Dream Team’ini mi? Yoksa yolu oralardan geçen Hagi’nin Parken’da oyundan atılmasını mı? İtiraf edeyim dağınık bir senaryo oluştu kafamda. Hagi ile başlamaya karar verdim. Yakın zamanda bir futbol sohbetinde “Ya Parken’da Galatasaray penaltılarla kaybetseydi?” demiştik. Muhtemelen oyundan atılan Hagi ertesi gün darağacına çıkartılacak; belki de Türkiye’de 5. sezonunu oynamadan ayrılacak; penaltıyı kaçıran(lar)ın Galatasaray kariyerleri bugünkünden kısa olacak; belki de Fatih Terim, Fiorentina’ya gitmeyip, takımının başında kalacak; belki beşinci şampiyonluğunu alacak ve Aziz Yıldırım belki de büyük tesis hamlelerini yapmaya fırsat bulamadan başkanlıktan ayrılacaktı. Herşeyi o penaltılar belirledi. Galatasaray’da 96 ruhu denilen şey tuz ruhu olmadıysa; bunu mutlu biten hikayeye borçlu. Tıpkı altı yıl sonra kazandıkları travmatik şampiyonluğun Galatasaray’da Hakan Şükür ve Hasan Şaş’ın kariyerlerini uzattığı gibi…
Dönelim fotoğrafa... Kaybeden Real Madrid, kazanan ise Barcelona. Üstelik bir kere değil iki kez üstüste! 1991-92 sezonunda iki puanlık sistemde Barcelona 55 puanla şampiyon, son hafta Tenerife deplasmanında kaybeden Real Madrid ise 54 puan. Bir önceki hikayenin adamı Hagi burada da başrolde. Hagi, Michel, Luis Enrique, Hierro, Sanchis, Chendo ve Butragueno’lu Real Madrid. Maqueda, Gordillo, Hugo Sanchez, Prosinecki ve Alfonso da var kadroda. Teknik direktör ise Hollandalı Leo Beenhakker. Cem Uzan’ın Berlusconi olmaya karar verip İstanbulspor’a getirdiği hoca işte! Barcelona’da ise Cruyff var kulübede. Bakero’nun uzatmada attığı golle Kaiserslautern’i geçip finale yürüdükleri, Wembley’de Sampdoria’yı uzatmada Koeman ile yıkıp ilk Şampiyon Kulüpler Kupası’nı aldıkları sezon... Zubizarreta, Koeman, Bakero, Laudrup, Amor, Stoichkov, Begiristain’lı kadro.
Gelelim ertesi sezona. Fotoğraftaki Real Madrid’li Michel... Son hafta yine Tenerife deplasmanı. Zamorano da var kadroda genç İsmail Urzaiz de. Hagi ise Brescia’ya gitmiş. 57 puanda kalıyorlar o sezon. Cruyff’un Dream Team’i ise aynı kadro. Tenerife’in hocası ise eski Real Madrid’li Valdano. Bir zaman sonra Redondo ile birlikte Madrid’in yolunu tutacaklar. Barcelona 58 puan topladı o sezon şampiyon olurken. Yine ellerinden tutan Tenerife’ydi. Gol kralı ise 28 golle Deportivo La Coruna’dan Bebeto.
Bir sezon sonrasına gidelim... Yine iki puanlık sistem. Barcelona son hafta evinde Sevilla ile oynuyor ve 5 atıyor. La Coruna’da maç 0-0. Dakika 86, La Coruna penaltı kazanıyor. Romario’nun 27 golle gol kralı olduğu sezonda 16 gol atan Bebeto kaçıyor, atmıyor. Djukic de kaçırıyor penaltıyı. Kazansalar bir puan farkla şampiyon olacaklar. 56 puanlı iki takımdan Barcelona averajla şampiyon oluyor!
Bu sezonun yıkıp geçen Barcelona’sı öncesinde Arrigo Sacchi’nin Milan’ıyla en iyi takım olarak kabul edilen Cruyff’un Dream Team’i 4 yıl arka arkaya şampiyonluğu üçünü işte böyle kazanıyor. Burun farkı mı diyelim yoksa foto finiş mi?
Filmi geriye saralım. 87-88 sezonunda iki hoca çalıştırıyor Barcelona’yı. Önce Aragones ardından Venables. Victor Munoz, Schuster, Lineker’li kadro. 6. sırada bitiriyorlar ligi. Akbaba Beşlisi’ne sahip Real Madrid’den 23 puan fark yiyorlar. Ertesi sezon Cruyff geliyor. Başkan Nunez. Bu kez zorluyorlar Real Madrid’i ama yetmiyor. 57 puanla 5 puan geride 2. sırada bitiriyorlar. Cruyff’un ikinci sezonunda Real Madrid uçuyor. 62 puanla şampiyon. Barcelona 11 puan fark yerken 38 maçta 10 kez sahadan yenik ayrılıyor. Cruyff 3. sezonunda başarıyor. Barcelona 57 puanla şampiyon. İkinci Atletico Madrid’e 10, 3. Real Madrid’e 11 puan fark atıyorlar. Ardından işte o foto finişle gelen 3 şampiyonluk geliyor. Son iki sezonunda Real Madrid ve Atletico Madrid’in şampiyonluğunu seyreden Cruyff hiç kupa kazanamıyor. Başkan Nunez de hayatının hatasını yapıyor ve ona kapıyı gösteriyor. Katalanlar Nunez’i bir daha kolay kolay affetmiyor...
Dream Team'in pamuk ipliğine bağlı hikayesidir bu. Oynadıkları futbolun güzelliği değil kazandıkları kupalar onların bugün bu sıfatla anılmalarını sağlıyor. O günlerin şahidi olmayanlar ya da arşive girip bakmayanlar eminim Barcelona’nın uzak ara şampiyonluklar aldığını da hayal etmiştir. Michel’in avuçlarından kaçıp giden şampiyonluğa bu bakışı diyor ki, bu oyunda bir gol, bir penaltı, bir direkten dönen top vezir de eder adamı rezil de…