Sene 1976. Aylardan Ekim... Malta maçıyla başlıyoruz. 4-0 kazanıyoruz. Üç maçı da İzmir’de oynuyoruz. Avusturya, 1-0, Doğu Almanya 2-1 kazanıyor. Deplasmanda Doğu Almanya ile berabere kalıyoruz, Avusturya, Viyana’da 1-0 mağlup ediyor bizi. 1978 yazı biz yokuz…
Çocuk 8 yaşında. Babası teknik direktör. Terni’de yaşıyorlar, babası Ternana’nın başında. Juventus’un güzel zamanları. İtalya Milli Takımı’nın iskeletini de onlar oluşturuyor. Eleme grubunda Finlandiya ve Luxemburg ile birlikte İngiltere var. Roma’da 2-0 kazanıyor İtalya. Londra’da da 2-0 İngilizler. İki ülke de diğer maçları kayıpsız geçiyor. 18 gol atıp 4 gol yiyen İtalyanlar, 15 gol atıp 4 gol yiyen İngilizleri averajla geçiyorlar grupta. 1978 yazı biz yokuz, ama çocuğun ülkesi var. Bir yıl sonra Pink Floyd’un The Wall albümü çıkacak. Başka bir dünya olacak. Ondan bir yıl sonra bizim burada darbe olacak ; o da başka bir Türkiye olacak.
Çocuk Juventus taraftarı ama sebebi milli takım. 1978 Dünya Kupası finallerinde oynayan İtalyan milli takımını çok sevdiği için Juventuslu. Babasının takımını tutsa başka renklere sevdalanacak. İtalya, “Maviler” ama bizim evde televizyon siyah-beyaz.. Haziran’ın ikisi. Mar del Plata’da İtalya-Fransa maçı.
Zoff (k), Gentile, Bellugi, Scirea, Cabrini, Benetti, Tardelli, Antognoni (46 Zaccarelli), Causio, Rossi, Bettega onbiriyle çıkıyor İtalya. Fransızların onbiri ise
Bertrand-Demanes, Janvion, Bossis, Rio, Tresor (k), Michel, Dalger, Guillou, Lacombe (74 Berdoll), Platini, Six (76 Rouyer). Lacombe daha 38. saniyede öne geçiriyor Fransa’yı. Çocuk üzgün. O zamanlar Vicenza forması giyen 22 yaşında bir golcü var. Çocuğun adaşı, çocuk onu çok seviyor ama Bettega’yı daha çok seviyor. Babası yıllar sonra
“Odasının duvarında Boniperti posteri var” dediğinde*(1) galiba karıştırmış.
Çocuğun sevdiği Bettega, 28 yaşında. Juventus’ta oynuyor. Zoff, Scirea, Gentile, Cabrini, Cuccureddu, Causio, Benetti ve Tardelli’de Juventus’tan zaten. Ha İtalya ha Juventus. Çocuğun adaşı beraberlik golünü atıyor 30. dakikada. Torino’lu Renato Zaccarelli onca Juventuslu arasında galibiyet golünü atan isim oluyor 52’de. İtalya 2-1 kazanıyor. Grupta ikinci maç Macarlarla. Rossi, Bettega ve Benetti ile İtalya 3-1 kazanıyor. Macarların golü 3-0’dan sonra 81’de penaltıdan Toth’dan. Son maç en zoru. Ev sahibi Arjantin ile. Buones Aires’de River Plate’in Monumental’inden kim çıkmış ki? İtalya’nın onbiri: Zoff (k), Gentile, Bellugi (6 Cuccureddu), Scirea, Cabrini, Benetti, Tardelli, Antognoni (73 Zaccarelli), Causio, Rossi, Bettega. Arjantin Fillol, Olguin, Passarella (c), L.Galvan, Tarantini, Ardiles, Gallego, Valencia, Bertoni, Ortiz (73 Houseman), Kempes ile sahada. Bearzot temelleri bu kupada atmış, genç bir kadro var sahada. Arjantin’i kendi taraftarı önünde 1-0 mağlup ediyorlar. Golü de çocuğun en sevdiği futbolcu atıyor: Bettega. İtalya ile Arjantin çıkıyor gruptan. Fransa eleniyor.
O zaman ikinci turda da grup var. İki grubun lideri final oynayacak. İtalya’nın ilk maçı Batı Almanya ile. Bearzot, sahaya Zoff (k), Gentile, Bellugi, Scirea, Cabrini, Benetti, Antognoni (46 Zaccarelli), Tardelli, Causio, Rossi, Bettega’yı sürüyor. Üç yaşında bir çocuk var bizim buralarda. O gün sahaya çıkan Batı Almanya kadrosuna sayıyor tek tek. Dili de dönmüyor ama en güzel Bonhof diyor... Maier, Vogts (k), Russmann, Zimmermann (54 Konopka), Dietz, Kaltz, Bonhof, Flohe (69 Beer), Rummenigge, Fischer, Holzenbein. Golsüz berabere bitiyor maç. Cruyff’suz Hollanda, Avusturya’yı 5-1 mağlup ediyor, Almanlarla da 2-2 berabere kalıyorlar.
River Plate’in stadı İtalyanlara uğurlu geliyor. Avusturya’yı çocuğun adaşının golüyle yeniyorlar. Son maç yarı final gibi. Yine El Monumental’de... Happel, Neeskens’e Rossi’nin peşinden ayrılma diyor. İlk golü Hollandalı atıyor ama İtalya öne geçiyor. Çocuk da havalara uçuyor. Brandts kendi kalesine atıyor. Maçın kahramanı olmaya kararlı. 50’de beraberlik golünü de atan Brandts. 75’te gelen golle çocuk yıkılıyor. Başka çocuklar da başka topraklarda izliyorlar o golü ve hiç unutmuyorlar. Haan uzaklardan iyi vurur ya hani, bilmiyor pek çocuklar ama
Haan vuruyor. (video) Kalede Zoff var ama köşeye gidiyor füze gibi şut. Çocuğun ülkesi için 1978 Dünya Kupası orada bitiyor. Babası da finallerden sonra Parma’nın teknik direktörü oluyor. Çocuğun adaşı şike skandalını karışıyor ama 4 yıl sonra yine yıkıp geçiyor ortalığı. Çocuk 10 yaşında Babası elinden tutup Milan’ın alt yapısına götürüyor. Sağ açıkta başlatıyor, solda da oynuyor. Sonra defansa çekiyorlar. Sol bekte Lorenzini var. O yüzden sağda oynuyor.
Sene 1978 yazı. 18 yaşında bir genç var, çocuk alt yapıda topun peşinde koşarken. O sezon Milan’da A takıma çıkıyor. Adı Franco Baresi. Çocuk büyüyor. Hiç ayrılmıyor oradan, Milano’dan. O gencin, Baresi’nin kolundaki pazubandı bir gün ona veriyorlar. Futbolu bırakana kadar da çıkartmıyor. 31 yıl aynı formayı giyiyor, alt yapıdan, A takıma. Her şeyi kazanıyor ama her şeyi… Adaşı Paolo’dan bile çok kazanıyor… “Çocukken Juventus taraftarıydım” diyor ama Milan’da bayrak adam oluyor…
* (1) "E' vero. Paolo teneva a casa il poster della Juve e Boniperti era un suo gran tifoso, mi chiedeva sempre di lui. Ma è stato Paolo a scegliere il Milan. "
* (2) "
C'era una logica nel mio tifo per la Juve. Mi piaceva la nazionale del ' 78 che era piena di bianconeri. Quello è il primo ricordo calcistico che ho."
Fernando Torres’in açıklamaları... Ben bu kez sadece aktaracağım. Büyük bir transferin ardından futbolcu ne düşünüyor, ne hissediyor; paylaşmak gerekir diye düşündüm... Ben sadece "Adam haklı beyler" diyorum... Yorumlar sizden.
Milli takımla Euro 2008 ve Dünya Kupası’nı kazandım fakat artık bir kulüpte de kupa kazanmak istiyorum. Mili takımdaki arkadaşlarım son 2 yılda neredeyse tüm kupaları kazandılar. 40 yaşına geldiğimde geriye dönüp baktığımda şampiyonluk kazanmış Torres fotoğrafları görmek istiyorum. Liverpool’a ayrılmak istediğimi net olarak ifade ettim. Dürüst oldum, ne hissetiğimi, durumumu anlattım. Herkesle yüzyüze görüştüm. Bütün bunlar imzadan 10-12 gün önce oldu. Liverpool’dan ayrılan benim.
