Final Değil Masal

Şampiyonlar Ligi tarihinde ceza sahası dışından hat-trick yapan tek oyuncuydu o: Rooney. Oyundan çıkıp formasını bir kenara atarken ekranda sıfır şut yazıyordu istatistiğinde. Bu finaldi başlayana kadar; bittiğinde de bir masal. Bu yüzdendir ki nereden başlayacağını bilemiyor insan. "Finale kadar Cristiano Ronaldo'yu tutuyorum" diyordum, öyle oturdum ekran başına. Fransız TF1'den izleyince de Star'daki işkenceden uzak durdum. İki Fransız futboldan keyif alarak anlattılar 2.5 saati. Tevez'in dayısının manav olduğu ayrıntısı yerine futbol konuştular. Acımasız olan, bir futbolsever olarak beni korkutan şey şu oldu: Bu futbolun temposunu artık bunlar insan değil dediğimiz futbolcular bile kaldırmıyor. Bu oyun artık acımasız, bu oyun artık ölümcül... İlk yarı Man. United'ın, ikinci yarı Chelsea'nin forse ettiği, birinin diğerinin üstüne çöktüğü bu tempoyu karşılıklı olarak oynayabilmek mümkün değil. İnsan vücudunun bunu karşılayacak ne nefesi ne de aklı var. Bu masal üstelik kale arkasına 10 katlı apartman diksen basket sahasına da yer kalır genişliğinde bir stadyumda oynandı. Luzhniki yerine gerçek bir futbol stadında oynansaydı nasıl görünürdü bu final diye düşündüm durdum uzatmaları beklerken. Man. United golün ardından mutlak fırsatları harcarken ben de herkes gibi "Ballı Grant" diyordum. Olacak gibi değildi. Rooney'in başlattığı, çapraza Cristiano Ronaldo'yu uzun oynadığı, onun ortasında Tevez'in kafayı vurduğu, Cech'in çeldiği, dönüşüne Carrick'in vurduğu ve Cech'in tokatladığı pozisyonda ayağa kalkmayan futbolsever midir acaba? Ballı Grant dedim ya; Ferdinand'ın kıçına çarpan ve Lampard'ın önünde kalan top ve Chelsea'nin golü. Klişedir ama tam zamanında geldi. Devrenin son dakikasında. Hislendik tabii hep beraber, Lampard yine annesine, göklere selam yolladı. İkinci yarı -Alex Ferguson'un bu sezon çokça yaptığı gibi- 30 metre geriye yaslandı United. Defans ile orta saha bloğu saç örgüsü oldu çıktı. O kadar da ballı değilmiş Grant. Drogba'nın gerilmeden çıkardığı plase, direkte patlayan top. 90 dakika sonunda bu bir boks maçı olsa hakem kararıyla ben Chelsea'ye verirdim maçı. Terry'nin kafasıyla nasıl çıkardığını anlamadığım, ilk anda eliyle çeldi sandığım pozisyon, Lampard'ın direkte patlayan topu... Uzatmalarda çok insan düşünmüştür bunu. Penaltılarda sezonun bir numarası Cristiano Ronaldo penaltı kaçırır geçti aklımdan. Bu oyunun gizli kuralıdır sanki. Yıldızları bir saniyede batırır futbol. Drogba'yı yok yere oyundan attıklarında artık Chelsea kazansın istiyordum penaltılarda. Boca-River kavgalarından yetişmiş Carlos Tevez'in yaygarasıyla yedi kırmızıyı Drogba. Cristiano Ronaldo daha kendisine penaltı sırası gelmeden belli ediyordu kaçıracağım diye. Kaçırdıktan sonra da okul tuvaletinde sigara içerken yakalanmış ortaokul çocuğu suratıyla kaldı aklımda...
Drogba atılmasaydı; 5. penaltıyı atar mıydı acaba? Terry için ligin son haftasında kolu kırıldı haberleri okumamış mıydık? Muhtemel onbirlerde bütün Avrupa basını verince dün üstülememiştim blogda. İngilizlerin ayağı kayıyor hep penaltı atarken... Yağmur var mıydı maç başlarken? Ya da Moskova'da Şampiyonlar Ligi tarihinde geceyarısını 40 geçe hala futbol oynanmış mıydı hiç? Maçta ayağına top değmeden penaltı atan kaç adam vardır? Belletti attı. Tavuk karası var diye Juventus'tan yollanan Van Der Saar gecenin o vakti nasıl tuttu o topları? Ve Anelka. Profesyonelliğin kitabını yazmış gamsız adam. Terry ağlarken, olur bu da var futbolda yüz ifadesiyle geldi ekrana. Küfür yetmez buna...
TF1 ve Rustavi 2 kanalları maç sonrasında yayını kesmeden devam ettiler. Kupa töreni ayrı bir masaldı. Chelsea'yi alkışlayan Man. United, Bobby Charlton önde kupa almayan giden Manchester United. Kupa alınırken bir kenara çekilen ve çocuklar keyfini çıkarsın bakışıyla Alex Ferguson. Münih faciasından 50, ilk kazandıkları kupadan 40 yıl sonra... Senede adam başı 5-10 milyon euro kazanan bu futbolcuların hepsinin bir bedeli var. Neyse o; bonservislerinde yazıyor. Bedeli olmayan kazananın da kaybedenin de gözyaşları. Ona ne Glazer'ın ne de Abramovich'in parası yeter...