En Çok Da Komileri Özleyeceğim

Baştan söyleyeyim konu futbol değil. Sigara. Bu satırları yazmaya otururken de yaktım bir tane, bu blogu iş dışında nerede güncellediysem yaptığım gibi. Yasağa bir gün kala benim gibi tiryaki arkadaşım dün masada pası attı isyan edip. Ben de auta atınca şaşırdı tabii. Sigara içenler olarak bu takım oyunu içinde yoktum. 16 yaşından beri yakıyorum, sonuçlarını, zararlarını bile bile. Lakin pasif içiciliğe mahkum ettiğimiz insanlara yıllardır haksızlık ettiğimizin de farkındayım. Kendi tercihleri dışında bu dumanı çekmek zorunda kalanların isyanına ne diyebiliriz ki. Eş dost masalarında çekilen her iki fotoğraf karesinden birinde elinde sigara olan adam olarak sigara yasağına karşı değilim Yasak tarihi yaklaştıkça gündemi dibine kadar takip ettim medyadan. İtalya ve Fransa'da sigara yasaklandıktan sonra o güzelim masalardan kalkıp kapı önünde yakmıştık sigaraları. Bordeaux'da bir İtalyan lokantasının sahibi öğle servisi bitince kapıyı kapatıp hükümete küfürü basmış, yakın sigaralarınızı demiş, biz de kadehte kalan şarapla keyfini sürmüştük. İtalya'da cafelerin önündeki kaldırıma yığılıp, "ristretto"larını ayak üstü yudumlayıp, sigaralarından bir nefes çekenleri görünce yolun sonuna geldiğimizin farkındaydım... Medeniyet eninde sonunda bizim memlekete de ulaşacaktı. Bazen 40 bazen 4 yıl geriden takip ederdik sonuçta...
Ben en çok müdavimi olduğum balık lokantalarının, ocakbaşıların, meyhanelerin komilerini özleyeceğim. Onlarla yaşadığım kül tablası gerilimini... O afacanların, garson abilerinden aldıkları emir gereği tablaları boş tutmak adına yaşattıkları gerilimi... "Alma canım kardeşim alma, kaç tane içtik hesabını oradan yapıyoruz" der, iki izmaritin olduğu kül tablasını yangından mal kaçırır gibi komilerin önünden kaçırırdım. O ufak adamları, duvar dibinden masayı kesen, muhabbetin tam ortasında lap diye elindeki boş tablayı doluyla değiştirirken seri hareket eden; dışardan sigara aldırdığında verdiğin münasip bahşişle ertesi gün kardeşine gazoz ısmarlayacağını bildiğin komi kardeşlerimi çok özleyeceğim. Bir çoğu işini kaybedecek. Kül tablalarının olmadığı masalara artık onlar bakmayacak...

Mekan sahiplerine ise gülüyorum... Yıllardır işletmelerinde üç kuruş parayı esirgeyip adam gibi havalandırma sistemi yapmayan, pencereye astıkları aspiratörle, ucuz klimalarla idare eden adamların şimdi "havalandırma tesisatı kurarız" yakarışına kahkahalar atıyorum. "Köy kahvaltısı" diye, Rami toptancılar çarşısından 3. kalite zeytin, 5 kiloluk tenekeden reçel, Migros'tan yumurta, %60'ı tavuk eti sucuğu sofraya koyup adam başı 25-30 TL alanlara gülüyorum mesela... Bildiğin kırmızı eti, dükkanın adını "Steakhouse" koyup, porsiyonu 40 TL'ye çakanlara gülüyorum mesela... Balık yesen de yemesen de kelle başı hesap kesip, çiftlik levreğini deniz levreği diye verenlere; kalamarları Metro'dan dondurulmuş alanlara gülüyorum mesela... Kebapçıyım diye geçinip Adana'nın, Gaziantep'in 4-5 katına porsiyon satanlara, bir fincan çay için 8-10 TL isteyenlere de gülüyorum. Şişesinden 12 duble çıkan Absolut'u sıkıp 15 duble çıkartanlara; yabancı deyip yerli votka satanlara; dublesini 30 TL'ye verenlere, bir 70'lik rakı için hesaba 80 TL yazanlara da gülüyorum... İstanbul'da kalmayan ticari ahlakın, "müşteriyi bu sezon yolayım gelecek sezon bakarız çaresine, dükkanın adını değiştiririm" diyenlere de... Şimdi oturup ağlamayın. Bunu hakettiniz. Asmalımescit'de meze değil, dükkan ismi satanlar; "Caeser salata" diye kıvırcığı kakalayanlar; sağda solda milletin ayakkabısına, araba markasına bakıp mekana almayanlar, müşteri seçenler; Avrupa'nın herhangi bir büyük şehrinde gelecek hesabın 2-3 katını getirenler, hele bir soğusun bakalım şu havalar... Bahçeniz, terasınız bir de mantar sobalarınız yoksa oturun yakın bir sigara... Ben yaktım bile ikinciyi...