Beni Affet Temel Ağabey

Temel Ağabeysiz ilk sezon bu. 8 Şubat 2008'de onu son yolculuğuna uğurlamaya giderken bu yazıyı yazıp kalkmıştım masamdan. Şimdi elimde bir Gelişim Spor, sayfalarını çevirirken düştü aklıma Temel Özalak; farkettim ki bu yazı blogda yok... Bu kez "ertelemedim"...

Abdi İpekçi’nin vurulduğu akşamdı. Çocuktum, babam salonda ağlıyordu. Aileden gayrı, başkalarının ölümüne de ağlandığını o akşam öğrendim. Yıllar sonra soğuk bilgisayar ekranında “Yavuz Gökmen’i kaybettik”i gördüğümde çok işime yarayacaktı. Etiler’de bir duvarda “Mahirler ölmez” yazıyordu, koşup eve anneme sormuştum; “Mahir abiye ne oldu?” diye. Bildiğimiz tek Mahir abi, karşı komşumuzun liseye giden oğluydu. Evin önünde, caddede japon kale oynuyorduk, bir minibüs yanaştı. “Çocuklar hemen evinize gidin” dedi bir asker ağabey. Ne güzel sabahtı, hiç araba geçmiyordu. Annemiz bize sokağa çıkmayı yasaklardı da, bu neydi ki şimdi? 80’lerin ürkek çocuklarıydık biz, Akmerkez’in arsasındaki nizami kale çok büyük görünmüştü gözümüze. Aykut Kocaman’lı Altınmızrak orada antrenmana çıkar; biz ufaklar takımdan ayrı düz koşu yapardık... Büyük Mehmet Fenerbahçe’ye gidince ağlamıştık. Şampiyonluk nedir bilmezdik biz. En çok Cumhuriyet ile Milliyet gazetesinin spor sayfalarını severdik. Cumhuriyet milli takım yerine ulusal takım derdi; “niye ki?” derdik. Salı günleri Spor eki verirdi Cumhuriyet, matematik dersinde hocadan gizli, sıra altından okurduk. Derwall geldi Galatasaray’a, şampiyonluğun ne olduğunu öğrendik. Fatih Terim’in jübilesinde Şükrü Saracoglu’na helikopterle indiği; Prekazi’nin Tatko’nun sahasında denenip beğenildiği günler işte...TRT’de Avrupa Kupası maçlarının haftalar öncesinden beklediğimiz, Atletico Madrid’in stadında, “tribünün altından yol geçiyor” diyene inanmakta zorluk çektiğimiz, yabancı futbol dergilerini ancak konsolosluk kütüphanelerinde gördüğümüz 80’ler. Ne Google var ne Wikipedia. Commodore 64’ü bilgisayar biliyoruz işte. Menajerlik oyunlarında şimdi 15 yaşındaki çocuğu keşfeden, Appiah ile Maldonado’yu 20 parametrede karşılaştıran kuşağın iki öncesiyiz.O dergiyle tanıştığımızda hayatımız değişti... Gelişim Spor ile dünyaya açıldık. Futbol sevgimizin zincirlerini kırdık. Sene 1988, Prekazi’nin muz ortaları Tanju’nun plaseleri. Hiç duymadığımız, bilmediğimiz futbol hikayelerini öğreniyorduk Gelişim Spor’dan. Haftada bir yayınlanıyor, ligdeki maçların en güzel hikayelerini, fotoğraflarını onlar yayınlıyordu. “Pal Sokağı Çocukları”nı çoktan bitirmiş; artık “Sarı-Kırmızılı Kaşkol” okuyorduk. Hıncal Uluç’tu Genel Yayın Yönetmeni ve şimdi “Dünya Karması” yazarmış gibi hissettiğim muhteşem ekibi: Atilla Gökçe, Öcal Uluç, Fatih Altaylı, Yiğiter Uluğ, Ergun Hiçyılmaz, Ömer Araz, Alp Can, Hasan Sarıçiçek, Lütfi Özel, Sotiri Konomi, Emrah Kayalıoğlu, Ender Erkek, İsmet Gümüşdere, Hasan Onuker, Vedat Danacı, Mert Aydın, Altan Tanrıkulu, Erkan Arseven ve Temel Özalak...Ne çok imrenirdik onların yazdıklarına, yaptıkları sayfalara. Verdikleri maç istatistiklerini ölçer biçer; dünyadan futbol sayfasında yayınlanan her fotoğrafa uzun uzun bakardık. Nasıl öyle güzel cümleler kurabiliyorlardı ki? Temel Abi Galatasaraylıydı, çok severdik, kalemine hayrandık.Ulaşılmazdılar. 20 yıl sonra bugün sayfalarını çevirdiğinizde sanki dün yapılmış gibi duruyor Gelişim Spor. Aklı almıyor insanın. Internet’in olmadığı, bilgiye ulaşmanın bir tık ötesinde olmadığı yıllarda; nasıl olur da böyle bir dergi yapabilmişlerdi. Onlara, bunu soracaktım...Yıllar geçti. Şişli’deki mağazası Terim Spor’da lise arkadaşlarımla yakından görebilmek için çabaladığımız Fatih Terim’in karşısında kendimi soru soran olarak buldum. Radyodaki “Gökmen’in kafası ve gol”ün öznesi Gökmen (Özdenak) Ağabey uçakta yanımda oturuyor ve biz futbol konuşuyorduk. O Yıllarda Gelişim Spor’un dış habercisi Emrah Kayalıoğlu ile endüstrileşen futbolu tartışıyor; o güzel yazıların sahibi Temel Ağabey ile maç kritiği yapıyordum. Artık meslektendim...Nasıl böyle bir dergi yapabilmişlerdi? Dönemin tanığı, şimdi Milliyet Gazetesi’nin usta foto muhabiri Vedat Danacı’ya açtım projemi. Gelişim Spor’u yaratan kadro ile hem 123 sayı süren serüveni; hem de öncesi ve sonrasıyla spor gazeteciliği deneyimlerini içeren nehir söyleşilerden oluşan bir kitaptı projem. Ertelememek lazım hiçbir şeyi hayatta, erteledim. Belki de; “benim haddime mi?” dedim. Sana, seni; Gelişim Spor günlerini soracaktım Temel Ağabey. Şimdi pişmanım. Beni affet...